Ο Ασταμάτητος Πόλεμος - Που Μας Οδηγεί η Εξωτερική Πολιτική Των ΗΠΑ

Από εδώ και πέρα και με τη διατήρηση της Αμερικανικής αλλά και της Ευρωπαικής πολιτικής κατάστασης, πού θα οδηγήσει αυτή η σύγκρουση με τους Ρώσους;

Η Ρωσία γίνεται πιο επιθετική, η Αμερική είναι λιγότερο αξιόπιστη και η Ευρώπη παραμένει απροετοίμαστη. Το πρόβλημα είναι εύκολο να διατυπωθεί, αλλά η λύση του προβλήματος είναι δύσκολο να κατανοηθεί. Το ρυθμιστικό πλαίσιο ασφαλείας που στηρίζεται στο ΝΑΤΟ, που προέκυψε από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και έχει αποτρέψει τον τρίτο, για την ώρα, είναι και μέρος του Ευρωπαικού γίγνεσθαι και η αναδιάρθρωσή του θα αποτελέσει μια επίπονη διεργασία.

Οι Ευρωπαίοι ηγέτες χρειάζεται επειγόντως να εγκαταλείψουν τον μετασοβιετικό τους εφησυχασμό ή να αλλάξουν πορεία στον τρόπου που αντιμετωπίζουν την Ρωσία. Αυτό σημαίνει είτε, αύξηση των δαπανών για άμυνα σε ένα επίπεδο που δεν έχει ιδωθεί εδώ και δεκαετίες, αναδιάρθρωση των βιομηχανιών όπλων, προετοιμασία για έναν πιθανό πόλεμο και ίσως και μια κοινή αμυντική Ευρωπαική γραμμή, είτε πιο εύκολα σημαίνει αλλαγή πολιτικής πλεύσης σε Πανευρωπαικό επίπεδο και τρόπου προσέγγισης της Ρωσίας, πράγμα το οποίο φαντάζει εξαιρετικά δύσκολο για την υπάρχουσα κατάσταση και διοίκηση. Όλο το κλειδί είναι οι Ευρωεκλογές σε πρώτο επίπεδο και σε δεύτερο οι εκλογές των ΗΠΑ που εκεί το trend αρχίζει και διαφαίνεται ξεκάθαρα.

Η επικοινωνιακή πολιτική της υπάρχουσας διοίκησης έχει έρθει σε παροξυσμό. Αυτήν τη στιγμή καταλογίζει στον Βλαδίμηρο Πούτιν, τη δολοφονία του πολιτικού του αντιπάλου Αλεξέι Ναβάλνι, προσπαθώντας βέβαια να παραλήψουν το γεγονός ότι ο αρχηγός των μυστικών υπηρεσιών της Ουκρανίας, δήλωσε ξεκάθαρα απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου σε βίντεο, ότι ο Ναβάλνι πέθανε από θρόμβωση. Η Δύση όμως συνεχίζει την εμπρηστική ρητορική με αυταπάτες και ισχυρίζεται πως ο Βλαντίμιρ Πούτιν είναι ένας αδίστακτος δολοφόνος. Παράλληλα οι μάχες μπαίνουν πλέον στο τρίτο τους έτος και η Ρωσία κερδίζει κατά κράτος την Ουκρανία, έχοντας θέσει την κοινωνία της αλλά και την οικονομία της σε πολεμική κατάσταση μακροχρόνιας κλίμακας. Ο πρόεδρος της Ρωσίας δαπανά το 7,1% του ΑΕΠ της χώρας για την άμυνα. Μέσα σε τρία έως πέντε χρόνια, ο υπουργός Άμυνας της Δανίας έχει δηλώσει ότι ο κ. Πούτιν θα μπορούσε να είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει το ΝΑΤΟ, ίσως εξαπολύοντας υβριδικές επιχειρήσεις εναντίον ενός από τα κράτη της Βαλτικής. Ο στόχος του θα ήταν να καταστρέψει τη δέσμευση της συμμαχίας του ΝΑΤΟ ότι αν επιτεθεί ένα κράτος, τα άλλα θα είναι έτοιμα να έρθουν σε βοήθεια.

Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι η ρωσική απειλή μεγαλώνει, η δυτική απάντηση ασθενεί. Αυτό οφείλεται εν μέρει στην αμφιταλαντευόμενη αμερικανική και Ευρωπαική υποστήριξη στην Ουκρανία η οποία έχει δημιουργήσει τεράστιο χάσμα ανάμεσα στους πολιτικούς αρχηγούς των κρατών, με τους πολίτες τους. Από μία άλλη προοπτική οφείλεται επίσης στον Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος μάλλον φαίνεται να είναι ο επόμενος Αμερικανός πρόεδρος και έχει αμφισβητήσει το αν θα συνταχθεί στο πλευρό της Ευρώπης μετά από μια ρωσική επίθεση. Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα και μέρη της αμυντικής βιομηχανίας των ΗΠΑ ενδιαφέρονται όλο και λιγότερο την Ευρώπη. Η αμερικανική άμυνα επικεντρώνεται όλο και περισσότερο στον Ειρηνικό. Ακόμη και αν ο Πρόεδρος Τζο Μπάιντεν επανεκλεγεί, μπορεί να είναι ο τελευταίος Αμερικανός πρόεδρος με ένστικτο προς τον Ατλαντισμό.

Οι επιπτώσεις είναι ζοφερές. Η Ευρώπη εξαρτάται εντελώς από την κυρίαρχη στρατιωτική δύναμη του ΝΑΤΟ. Ένας Αμερικανός στρατηγός πρόσφατα παραπονέθηκε ότι πολλοί από τους στρατούς τους θα δυσκολευτούν ακόμη και να αναπτύξουν ένα πλήρες σύνταγμα μερικών χιλιάδων στρατιωτών. Το 2015-23 η Βρετανία έχασε πέντε από τα μάχιμα τάγματα της. Πολλές χώρες στερούνται δυνατοτήτων, όπως μεταφορικά αεροσκάφη, διοίκηση και έλεγχο, αλλά και δορυφόρους. Η Πολωνία μπορεί να χρησιμοποιήσει το εξαιρετικό σύστημα πυροβολικού ρουκετών HIMARS, αλλά εξαρτάται από την Αμερική για να βρει τους μακρινούς της στόχους. Η γρήγορη ρωσική και ουκρανική πρόοδο στον πόλεμο των drones, που τεστάρονται καθημερινά στο πεδίο της μάχης, κινδυνεύουν να αφήσουν το ΝΑΤΟ πίσω από τις εποχές.

Δεδομένου των μακρών κύκλων του στρατιωτικού σχεδιασμού, η Ευρώπη χρειάζεται να αρχίσει να διορθώνεται σήμερα. Η προτεραιότητα είναι η ενίσχυση της δικής της ικανότητας για μάχη. Αυτό ξεκινά με ένα μαζικό πρόγραμμα στρατολόγησης και προμηθειών. Η στρατολόγηση είναι ακριβή και αναποτελεσματική, αλλά η Ευρώπη θα μπορούσε να μάθει από τις βόρειες χώρες όπως η Φινλανδία και η Σουηδία, οι οποίες διατηρούν μεγάλα αποθέματα. Οι ευρωπαϊκοί στρατοί προσπαθούν να συνδυάσουν τις παραγγελίες τους για εξοπλισμό, αλλά εκείνοι με αμυντικές βιομηχανίες συχνά διαφωνούν για το αν οι εταιρείες τους έχουν δίκαιο μερίδιο της επιχείρησης. Η Γαλλία είναι θυμωμένη με τις ευρωπαϊκές χώρες που αγοράζουν ένα σύστημα αεράμυνας που χρησιμοποιεί αμερικανικούς και ισραηλινούς εκτοξευτήρες και τώρα ο Μακρόν θέλει να στείλει στρατεύματα του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία.

Αυτό όμως δεν θα είναι φθηνό. Φέτος το ευρωπαϊκό ΝΑΤΟ θα δαπανήσει περίπου 380 δισεκατομμύρια δολάρια για την άμυνα. Μετά από προσαρμογή για την αγοραστική δύναμη, αυτό είναι περίπου το ίδιο με τη Ρωσία, αλλά η Ευρώπη παίρνει λιγότερο εξοπλισμό για τα λεφτά της. Η διασπορά είναι ένας λόγος. Ένας άλλος είναι η κακή συνήθεια της οικονομίας στον εξοπλισμό. Ένας άλλος λόγος είναι ο ταχέως αυξανόμενος πληθωρισμός. Το ΝΑΤΟ αναμένει από τα μέλη του να δαπανούν το 20% των προϋπολογισμών τους σε όπλα. Το έλλειμμα που έχουν συσσωρεύσει οι χώρες του ΝΑΤΟ της ΕΕ (συν τη Νορβηγία) από το 1991 είναι 557 δισεκατομμύρια ευρώ (600 δισεκατομμύρια δολάρια). Στον συμβιβασμό μεταξύ της γρήγορης βελτίωσης της μαχητικής δύναμης των στρατιωτών τους και της αργής ανάπτυξης των δικών τους βιομηχανιών, θα πρέπει να δώσουν περισσότερη έμφαση στην ταχύτητα.

Το κλείσιμο αυτού του χάσματος θα είναι δύσκολο. Το 2022 τα ευρωπαϊκά μέλη του ΝΑΤΟ ξόδεψαν συνολικά όχι περισσότερα από ό,τι είχαν ξοδέψει το 1990 σε πραγματικό χρόνο. Οι κοινωνικές δαπάνες είχαν διπλασιαστεί. Οι διαμάχες για τους προϋπολογισμούς του ΝΑΤΟ συχνά καταλήγουν στο αν μια χώρα διαθέτει το 2% του ΑΕΠ της για την άμυνα. Πώς δαπανάται το χρήμα έχει σημασία επίσης. Ωστόσο, ακόμη και με αποδοτικότητα, το 2% δεν θα είναι αρκετό.

Εάν οι ευρωπαίοι ηγέτες πρόκειται να αυξήσουν τα κονδύλια μέσω περικοπών σε άλλες υπηρεσίες, φόρων και δανεισμού, θα πρέπει να πείσουν τους ψηφοφόρους ότι οι θυσίες αξίζουν τον κόπο. Στη Γερμανία, που πιθανόν να γίνει ο μεγαλύτερος στρατιωτικός δαπανητής της Ευρώπης, θα πρέπει να αλλάξουν το όριο του ελλείμματος το οποίο έχει γραφτεί στο σύνταγμα τους. Ένα σχέδιο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τον συντονισμό των αγορών όπλων έχει οδηγήσει σε κριτική από τα κράτη μέλη, ίσως επειδή θα περιόριζε το λόμπι των ευρωπαικών βιομηχανικών. Έχοντας εξαρτηθεί για τόσες δεκαετίες από την Αμερική, πολλοί Ευρωπαίοι που δεν έχουν γνωρίσει τίποτα άλλο παρά την ειρήνη, προφανώς και αποφεύγουν τις δύσκολες επιλογές που απαιτεί η ρωσική επιθετικότητα.

Αυτές οι δύσκολες επιλογές επεκτείνονται στα πυρηνικά όπλα. Ο κ. Πούτιν έχει απειλήσει με κλιμάκωση για να αποτρέψει τη Δύση από το να δώσει στην Ουκρανία προηγμένα συμβατικά όπλα. Χωρίς το πυρηνικό αποτρεπτικό της Αμερικής, η ανατολική Ευρώπη θα παραμείνει ευάλωτη. Θα μπορούσαν η πυρηνικά οπλισμένη Βρετανία και Γαλλία να προσφέρουν εγγυήσεις; Θα το έκαναν; Αν το έκαναν, θα τους πίστευε ο κ. Πούτιν;

Ο κίνδυνος είναι ότι η Ευρώπη θα δέσει τον εαυτό της σε μια κατάσταση από την οποίαν δεν θα είναι εφικτό να ξεφύγει για πολλά χρόνια. Ας μην ξεχνάμε ότι η Ευρώπη είναι υπερβολικά γερασμένη. Βέβαια το σύστημα της παγκοσμιοποίησης έχει μεριμνήσει γι’αυτό το πρόβλημα. Η λύση που προτείνει είναι η αντικατάσταση του πληθυσμού με μουσουλμάνους εξτρεμιστές. Ουσιαστικά από την ξεροκέφαλη στάση της Γαλλίας, της Βρετανίας και της Γερμανίας στο να συνεχίσουν να καταδυναστεύουν τον λαό τους για να βοηθούν να συνεχίζεται ένας χαμένος πόλεμος, οι Ευρωπαίοι κινδυνεύουν να συρθούν ακόμα και σε πυρηνικό πόλεμο που κανείς δεν ξέρει που θα οδηγήσει και τι θα αφήσει τελικώς.

Η Βρετανία είναι ο μεγαλύτερος στρατιωτικός δαπανητής της Ευρώπης, η Νορβηγία μοιράζεται σύνορα με τη Ρωσία και η Ισλανδία ελέγχει την πρόσβαση στον Βόρειο Ατλαντικό. Η Φινλανδία, η Εσθονία, η Λετονία, η Λιθουανία, η Πολωνία, η Λευκορωσία, η Γεωργία και προφανώς και η Ουκρανία έχουν σύνορα με τη Ρωσία και οικονομικές δοσοληψίες. Πέραν του ότι η Γερμανία κατά πολύ μεγάλο ποσοστό εξαρτάται ενεργειακά από την μεγάλη αρκούδα.

Το ερώτημα είναι απλό; Θέλετε ως Ευρωπαίοι πολίτες να πάμε σε έναν ανοιχτό πόλεμο με τη Ρωσία, με το ενδεχόμενο χρήσης πυρηνικών, με το μόνο “κέρδος” να είναι η διατήρηση του παγκόσμιου πολιτικού συστήματος και την εισαγωγή λαθρομεταναστών σε όλες τις χώρες;

Αυτό διακυβέβεται στις Ευρωεκλογές. Διόλου χαλαρή δεν θα πρέπει να είναι αυτή η ψήφος.

Στις 9 Ιουνίου ψηφίστε υπεύθυνα το κόμμμα ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΙ, όπως αντίστοιχα όλη η Ευρώπη θα ψηφίσει υπεύθυνα τα υπόλοιπα συντηρητικά κόμματα.

Καλούμαστε να αλλάξουμε αυτήν την άσχημη κατάσταση στο Ευρωπαικό γίγνεσθαι με σκοπό να παραμείνουμε ενωμένοι Ευρωπαίοι πολίτες.